آرتروز لگن یکی از انواع شایع آرتروز است که معمولا افراد سالمند را درگیر می کند.

این آرتروز ریسک شکستگی لگن را در افراد یالمند افزایش می دهد.

آرتروز نوعی بیماری التهابی مفاصل بدن است که با درد ، خشکی و محدودیت حرکتی مفصل مبتلا همراه است.

از بین رفتن تدریجی غضروف و در تایجه آن سایش استخوان ها در محل مفصل مشخصه اصلی ابتلا به آرتروز است که مفاصل بدن را درگیر می کند.

مفاصل زانو و لگن به دلیل اینکه فشار ناشی از وزن نیز بر آن ها وارد می شود بیش از سایر مفاصل بدن در معرض خطر ابتلا به آرتروز قرار دارند.

افزایش سن ، عوامل ژنتیکی و اضافه وزن عواملی هستند که ریسک ابتلا به آرتروز لگن را افزایش می دهند.

در صورتی که آرتروز در مراحل اولیه تشخیص داده شود با راهکارهایی می توان از پیشرفت آن و تخریب مفصل جلوگیری کرد و در صورتی که بیماری پیشرفت کرده و سبب تخریب مفصل شده باشد مشکلات زیادی را برای فرد مبتلا ایجاد می کند.

علائم آرتروز لگن

• درد مفصل لگن که با راه رفتن و نشستن و برخاستن تشدید می شود.
• التهاب مفصل لگن
• خشکی و سفتی مفصل لگن
• تغییر شکل مفصل
• ناتوانی در راه رفتن بطور طبیعی
• شنیده شدن صدای سایش استخوان ها در هنگام حرکت
• انتشار درد به کشاله ران و زانوها
• قفل شدن مفصل لگن
• کاهش دامنه حرکتی مفصل لگن

دلایل آرتروز لگن

در واقع علت اصلی ابتلا به آرتروز مشخص نشده اما برخی عوامل سبب افزایش ریسک ابتلا به آن می شوند که عبارتند از :

• افزایش سن
• حرکات تکراری و استفاده بیش از حد از مفصل
• در رفتگی مکرر مفصل لگن
• آسیب دیدگی مفصل لگن در گذشته
• جراحی لگن در گذشته
• ابتلا بیماری های مفصلی مانند آرتریت روماتوئید
• اضافه وزن

درمان آرتروز لگن

هدف از درمان آرتروز کمک به کاهش درد و بهبود دامنه حرکتی مفصل درگیر است.

در مراحل اولیه ابتلا به این بیماری درمان غیر جراحی موثر واقع شده و مشکلات بیمار را تا حد زیادی کاهش می دهد.

کاهش میزان فعالیت هایی مانند بالا و پایین رفتن از پله که فشار زیادی به مفصل لگن وارد می کنند ضروری است.

در صورتی که فرد اضافه وزن دارد کاهش وزن به عنوان یک اقدام ضروری به بیمار توصیه یم شود.

قرار دادن کمپرس گرم و استفاده از داروهای ضدالتهاب غیراستروئیدی مانند ایبوپروفن و ناپروکسن کمک زیادی به تسکین درد بطور موقتی می کند.

استفاده از وسایل کمکی مانند واکر یا عصا هنگام راه رفتن سبب کاهش فشار وارده به مفصل لگن شده و از تشدید درد و تخریب مفصل لگن جلوگیری می کند.

تمرینات فیزیوتراپی به عنوان بهترین درمان آرتروز زانو سبب افزایش انعطاف پذیری لگن و رفع محدودیت های حرکتی بیمار شده و در تسکین درد و التهاب نیز موثر است.

در صورتی که درد بیمار با روش های ذکر شده قابل کنترل نباشد عمل جراحی به عنوان آخرین گزینه انجام می گیرد.

کلمات مرتبط :

فیزیوتراپی در ساری – فیزیوتراپی در مازندران – بهترین فیزیوتراپی ساری – کلینیک فیزیوتراپی در ساری – مرکز فیزیوتراپی در ساری